سگ های پیر ( ژرمن شپرد – شیتزو ) دارای شرایط جسمی و فیزیولوژیکی متفاوتی با سگ های جوان هستند به همین علت نیازهای تغذیه ای آنها باهم متفاوت است.
سگ های نژاد کوچک مثل شیتزو و پامرانین از سن 9 تا 10سالگی و سگ های نژاد بزرگ مانند ژرمن شپرد از سن 8 تا 9 سالگی به حساب می آیند.
سگ های پیر در این سن معمولا چند دندان خود را از دست داده و یا دچار مشکلات لثه ای هستند و غذاخوردن برای آنها سخت دردناک می شود.
برای تغذیه سگ های پیر از غذاهای نرم و خمیری و یا آبکی و سوپ ماننداستفاده کنید.غذاهای خشک را می توانید در شیر یا آب نرم کنید و به آنها بدهید.
در سنین پیری نباید از غذاهای چرب و پرانرژی برای تغذیه سگ های پیر استفاده کرد،درصورت استفاده زیاد از این گونه مواد،آنها به سرعت چاق و زمین گیر خواهند شد.
نیاز سگ های پیر به املاح معدنی و ویتامین ها بیشتر است و باتوجه به ناتوانی بدنشان در تامین اینگونه مواد،مستعد کمبود آنها می باشند.
عدم استفاده از گوشت به مقدار زیاد در تغذیه سگ های پیر
در این سنین نباید از گوشت به مقدار زیاد در غذا استفاده کرد،زیرا هضم آن برای معده سگ دشوار بوده واز سویی دیگر ممکن است دفع مواد زائدحاصل از تجزیه گوشت برای کلیه های حیوان پیر مشکل باشد.
کبد سگ های پبر ( ژرمن شپرد – شیتزو ) معمولا در وضعیت ایده آل قرار ندارد و متابولیسم برخی مواد در آنها نسبت به سگ های جوان کندتر است.استفاده از نمک در غذاهای این گونه سگ ها نیز باعث افزایش فشارخون و آسیب های کلیوی می شود.
روزی یک وعده غذای سبک و دارای مقدار متعادلی پروتئین برای سگ های پبر مفید خواهد بود.
سگ های نژاد کوچک مثل شیتزو و پامرانین از سن 9 تا 10سالگی و سگ های نژاد بزرگ مانند ژرمن شپرد از سن 8 تا 9 سالگی به حساب می آیند.
در سنین پیری نباید از غذاهای چرب و پرانرژی برای تغذیه سگ های پیر استفاده کرد،درصورت استفاده زیاد از این گونه مواد،آنها به سرعت چاق و زمین گیر خواهند شد.
